Տաղ անձնական

Այս բանաստեղծությունում Չարենցը, նկարակրում է իր մեծ կարոտը Կարսի հանդեպ։Իր տունը,որ մնաց Կարսում, իր այգին և շատ ու շատ հույզեր որ մնացին կարսում։ Սիրուհիներից մեկը որին այդպես էլ հաջողություն օասաց ևս մնաց այնտեղ։ Պատմում է խելագար կյանքի մասին, որը իրեն մեկ ժպտում է մեկ ոչ։ Պատմում է , որ անցնում է հազար ու մի անծանոթ քաղաքներով, հազարումի մարդիկ են իր շուրջը հայտնվում և այդպես էլ անհետանում։ Ցավում է սիրտը Չարենցի , վերքերն են իրենց մասիմ հիշեցնում։ Եվ վերջում կարծես նա հասնում է իր հանգստին, իր մահճին է մոտենում։Ցավով լցված սիրտը, հոքին տանջվող այդժամ պետք է հանգստանա միային մի բան է ցանկանում, որ Կարինե Քոթանջյանին տեսնելիս փոխանցեն նրա կողմից մնաս բարով՜, մնաս բարով։